Soms geeft het leven je kadootjes, zonder dat je ervan bewust bent. Zo is het gaan naar Israel een groot kado voor mij geweest, en nu na 30 jaar ga ik er weer.
35 jaar geleden ga ik naar Israël. Niemand in mijn omgeving heeft het erover. Het is niet iets dat ik oppik via iemand, of aanhaak op iets wat gebeurd om me heen. Ik weet ik wil naar dit land. In dit ijd was het land in oorlog. Maar wat steeds meer duidelijk wordt in mijn leven, houd ik niet van politiek, maar van mensen waar, wat dan ook. Op naar Tel Yosef, een kibbutz vlakbij Afula. Ik maak tripjes vanuit de Kibbutz naar Nazareth, Jerusalem, Tel Aviv, Massada en de dode zee. En asl de 2 maanden zomervakantie voorbij zijn, wil ik eigenlijk niet terug, maar de studie wacht, en ik ga.
Ik heb niets weg gedaan, en zeker niet mijn schriftje met Hebreeuws leren lezen, praten en zelfs schrijven. Ik heb ervan genoten. En ik kom er achter dat iets me drijft om hier te zijn. Ik voel me thuis, en geniet van de taal, het eten , eigenlijk alles. Een tijd om nooit te vergeten.
Afgelopen winter assisteer ik in een internationale training bij Landmark. En hoor ineens Hebreeuws praten. De klanken priemen in mijn oor, en ik wordt getrokken naar het geluid. Ik voel me blij en opgewonden. Gek he, dat het zo werkt, maar het is wel zo. Er ontstaat snel een vriendschap met 3 vrouwen, waaronder een vrouw in Jerusalem. We blijven in contact.