A’dam Rijksmuseum
Het staat vast 13 mei ga ik samen met mijn oudste dochter die in Adam woont, naar Late Rembrandt.
Het is een heerlijke mooie zonnige dag, en we hebben er alle twee erg veel zin in. Om kunst te snuiven, maar ook een fijn moment samen te hebben. Aansluitend gaan we nog naar de rollende keukens bij de Westergasfabriek.
Onder de poort van het Rijksmuseum lopend is er een lekker windje. Binnen komend in het museum veranderd het in een wat warmer klimaat. Bij de binnen komst van de tentoonstelling is de warmte nog meer aanwezig. Dus mijn vest gaat lekker uit. Helaas is het mobiele net werk denk ik overbelast, want de gedownloade app speciaal voor het museum, laad niet. Dus we besluiten het lekker zelf te doen. Ik kan het bedenk ik me nu altijd nog thuis een keer afluisteren. Niet alleen de warmte is er maar ook n heleboel mensen, bijna schuifelend langs de mooie werken. De mensen zijn tolerant naar elkaar, dat maakt het fijn. We besluiten om hoofdzakelijk naar de schilderijen te kijken, dat interesseert mij ook het meeste.
Een ketter of niet
Een van de dingen die me zijn blijven hangen is dat Rembrandt een ketter van zijn tijd werd genoemd.
Als voorbeeld; een van zijn vroegere leerlingen Ferdinand Bol (1616-1680), die behoorde tot een van de gewildste kunstenaars – liet de stijl van Rembrandt los ten gunste van Pieter Paul Rubens (1577-1640).
Rembrandt bleef bij zijn manier van werken, en verstevigde zelfs zijn werkwijze. Rembrandt liet sommige vormen van werken , die er al waren in zijn vroegere werk, terug komen. Hij tilde het in zijn latere werken naar een ander niveau. Dat gaf hem een eigen stijl. Dit maakte hem radicaal vernieuwend, op technisch vlak, in de weergave van het licht, in een eigen verbeelding van het leven en het zielenleven van de geschilderde mens werd zichtbaar.
Gedurfd om tegen de stroom in te gaan, als kunstenaar.